In deze blog aandacht voor een aantal eigen ervaringen als ouder.
Onze oudste zoon Koen is geboren in 2002 en ontwikkelde na 2,5 maand een koemelkallergie die zich uitte in hevige exzeem, later gedefinieerd als constitutioneel exzeem (Constitutioneel eczeem is een jeukende huiduitslag met roodheid, zwelling, schilfers, bultjes, blaasjes, kloofjes of korstjes). Naast gevoelens van machteloosheid en verdriet, overheerste de vechtlust om het voor hem zo snel mogelijk aangenamer te maken. Onze zoektocht leidde naar een homeopathisch arts die het constitutioneel exzeem van binnenuit aanpakte en een huidarts die een hormoonzalf voorschreef om het exzeem van buitenaf aan te pakken. Na 5 maanden werd het eindelijk minder en werd Koen vrolijker en blijer. Toen het met Koen beter ging, stortten wij als ouders enigszins in. We hebben het zo moeilijk gevonden om ons kind zo te zien en zaten in een overlevingsstand. We draaiden ploegendiensten, zodat we om beurten nog een beetje konden slapen.
Toen onze tweede zoon Ben 2,5 jaar was, ging hij overgeven en kreeg hij hevige diarree. We waren radeloos. Omdat hij slecht dronk en sterk vermagerde, werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Daar werd het rotavirus geconstateerd (Een besmettelijke infectieziekte, waarbij een ontsteking van de maag en de darm optreedt). Hij kreeg een infuus en werd meerdere malen per dag geprikt, omdat de bloedwaardes gecontroleerd moesten worden. Wat was hij dan boos en wat vonden we het vervelend voor hem! Gelukkig mocht hij na 5 dagen weer naar huis en was het ergste weer voorbij. Heftig was ook dat ik op dat moment 7 maanden zwanger was van onze dochter Sofie.
Toen onze zoon Koen ruim 4 jaar was, kregen de opa’s en oma’s een ballonvaart van ons kado voor alle hulp met oppassen. Wat een mooie herinnering had moeten blijven, kreeg later een vervelend randje. Het leek ons leuk om achter de luchtballon aan te rijden en te kijken hoe de ballonvaart verliep. Daarbij reden we langs wegen met bomen en keken vaak in de lucht op zoek naar de ballon. Best spannend natuurlijk. Op de terugweg naar huis, kregen we geen contact meer met Koen. Hij keek glazig voor zich uit en reageerde niet op zijn naam. Binnen gekomen werd hij wit en trok met zijn linkerarm. We hebben hem zijn pyjama aangedaan, maar hij plaste ook van zich af en keek op zijn kamer de hele muur langs (linkerkant). We wisten niet wat er aan de hand was, maar we wisten wel dat het niet goed ging met Koen. Toen hij ook nog begon te trillen en wegviel, hebben we 112 gebeld. Koen bleek een epileptische aanval te hebben gehad (Epileptie is een tijdelijke kortsluiting in de hersenen). Later in het ziekenhuis kreeg hij nog een aanval. Hierdoor werd het advies depakine te gaan gebruiken. Dat heeft hij uiteindelijk 2 jaar gebruikt. Gelukkig kon het in overleg met onze homeopatisch arts afgebouwd worden en heeft hij inmiddels al 8 jaar geen klachten meer gehad….
Toen onze dochter Sofie 7 jaar was, had zij erg veel moeite met afscheid nemen. Van mij, maar ook van spullen die stuk of te klein waren. Daar kan ik nog wel wat mee, zei ze altijd. Ook kleding die te klein werd, mocht niet weg. Het raakte mij dat dit zo moeilijk voor haar was. Ook vond ik het wel lastig om weg te gaan, omdat ze eigenlijk altijd met me mee wilde. Inmiddels was ik begonnen met de opleiding tot Kindertolk. Ik trok de stoute schoenen aan en bracht Sofie met het thema afscheid nemen in tijdens de opleiding. Aan het einde van de dag kreeg ik de aantekeningen mee en mocht ik mijn eigen verhaal gaan vertalen. Wat bleek? Ik had moeite met alleen zijn en ik had moeite met afscheid nemen. Dat was een erg krachtige boodschap van mijn dochter! Ik heb mezelf hierop kwetsbaar opgesteld naar Sofie toe en toen ik aan dit aan haar bedrand bekende, zei ze alleen maar: “Ja, maar dat wist ik wel!” Vanaf die tijd had zij er geen moeite meer mee als er spullen weg moesten of als ik weg ging. Liefst wel met informatie waar de spullen dan heen gingen en wanneer ik weer terug kwam natuurlijk, maar het ging echt een stuk beter. En ik? Ik weet zeker dat ik mede door deze inzichten en bewustwording op een mooie manier afscheid heb kunnen nemen van mijn moeder die vorig jaar na bijna 15 jaar longfybrose te hebben gehad is overleden.
Waarom deel ik deze ervaringen met jou? Omdat ik in de eerste plaats een moeder ben, die heeft ervaren hoe heftig het is als er iets is met je kind of als je bepaald gedrag lastig vindt. Maar ook omdat ik zeker weet dat er in elk gezin wel eens problemen zijn met gedrag en/of ziekte van kinderen. En dat ik als moeder en Ouderschapscoach/Kindertolk echt iets voor je kan betekenen als je het even niet meer weet. Vanuit mijn eigen ervaring als ouder weet ik dat begrip voor je situatie heel belangrijk is, dat je je gevoel durft te volgen als het belangrijk is voor je kind, dat je voor jezelf en het kind opkomt, dat je erkenning krijgt voor wie en wat je bent en dat je leert om te gaan met gevoelens van machteloosheid. Daar kan ik je bij helpen, zodat je als ouder weer de teugels in handen krijgt en op eigen kracht kan bepalen hoe je in het leven wilt staan. Ik geloof dat er een rol is weggelegd voor mij om (hooggevoelige) ouders meer bewust te maken van de kwaliteiten die zij in zich dragen. Ik zie veel ouders worstelen met hun hooggevoeligheid en opvoedingsvragen. Ik gun gezinnen meer rust en balans en een manier om om te gaan met hun problemen in deze maatschappij.
Mijn ervaringen met de jongens zijn traumatisch geweest, dat durf ik wel te stellen. Had ik destijds de mogelijkheid gehad om dit met een kindertolk te bespreken, dan weet ik zeker dat dat geholpen zou hebben om een en ander te verwerken en ook te kijken wat deze ziektes ons te vertellen hadden. Dus heb je dergelijke ervaringen of loop je tegen problemen aan in het contact met je kind? Twijfel dan niet, maar kies voor je kind en investeer in de toekomst van je gezin!
